بی نقطه

همه ی خلق برن به جهنم!

منم یه جایی از جهنم،که ریخت هیشکیو نبینم!

والسّلام!

طاقچه

قدمت رفقای قدیمی مثل دبش شدن چایی میمونه.هر چی قدیمی تر میشن،آدم بیشتر کیفشونو میکنه.

لعنت!لعنت!هر چند اصلا کافی نیست!

عشق اساسا بیخود و مزخرف نیست.

ولی وقتی کسی قدرت دریافتشو از چند کیلومتری نداره،

از پایه مزخرف میشه.

عشق تا ورزیده میشه باید دریافت شه.

همونجا و توسط همون فردی که باید.

اگر نشد،گناهیه غیر قابل بخشش.

پ.ن:دیگه کسی رو دوست نخواهم داشت.

      آغوشم برای نادیده گرفتن بازه.

code

جای من خالی نیست.

امتحان کردم.

من همیشه هستم.

کافه ی بسته.گوش کَر.

وقتی هیچی کافی نیست احتمالا تعریف مفاهیم تهوع آور خواهد بود.

stop & stare

He is human.

So he decides to fight.

Until a moment that he figures out...what's the point.

The point is lost.

Worse,he does't want it back...

He wants nothing.

So he won't fight again.not any more.never.

He just stops and stares.

That's where rage rises...

Hatred rises...

The end rises...

P.S:being hurt is the most damn thing in the whole world...

      let's put an end to me.please.

toxic

به همون اندازه که آشکاره،در همه جا پنهانه.

حل مسئله ی تناقض تنها راه رستگاریه.

exhausted...

عجب.

آدم چه چیزایی رو چه روزهایی میفهمه.

مثلا اینکه دیگه الان میدونم وقتی میرم،

چرا واسه خداحافظی رومو بر نمیگردونم.

چون وقتی باید برم و "نمیخوام"،

چون تموم وقتایی که مجبور شدم برم و نخواستم...

ترجیح دادم برای "آخرین بار" نگاه نکنم...

بوم.

با زمان و مکان لعنتی باید لجبازی کرد.

تناقض در درونیاتم قُل میخورد.و شعاع کرانداری لا یتناهی ست...

مسجد،نماز،تو.

رنگ تمام کاموا ها توی دیگ قاطی شده،ولی خبری از بی رنگی نیست.

درک تشویش بشر کشف بزرگیه...

پریشونی امشب، قشنگی خواب صبحم رو ازم گرفت.

عادلانه نیست...

حقم نیست...هست؟

که اگه باشه کل خلقت و حتی خود تو ام کارساز نیست...

کاری ندارم اگه ترسو و احمقم،یا نا منصف.

دارم واقعا از بودنم بیزار میشم.

حس میکنم داری از جایی نگاهم میکنی که میخوای هیچوقت متوجه نشم حتی داری نگاهم میکنی...

we can be heros,just for one day

انگیزه های هر روز ما لا به لای آهنگ های مردگان است.مردگانی که حقیقتا زنده ترین زندگان بوده اند.

پ.ن:مطمئنم تا امروز اینقدر خونم به جوش نیومده بوده.میتونم آماده ی مرگ باشم.RIP.

hero?you gotta be kiddin me

اساسا وقتی به هیچ دردی نمیخوری،چرا باید زیست؟

رقت بار

بشر واقعا نیاز به ترحم و دلسوزی داره.

وقتی دائما درگیر جنگ های هر روزه ی امید و نا امیدی ا.

وقتی نمیتونه همه چیزو ول کنه و دنبال بال ش بگرده.

David Bowie

now we're here.

and I guess I know how you play this.

you come just when you feel someone needs ya,and you get into.

just for fun!

believe me,I understand how lovely it is...

to come and shatter someone into pieces.tear it limb from limb.

you fuckin hope,you wanna say what?it ain't gettin better.not even with a fuckin stupid song.

not even with being dead,like David.

oh I really miss the days I actually could hear sth like an answere to my shitty questions!

stop.just shut the fuck up.

dude,yo listen.

I still remember every sharp metal thing,like the years before,I still remember everyone,as bright as they were before.

and I've tried to persuade myself with this hell no new beginnin!

and see what I got...a pathetic psycho...just as incomplete as I was...

two things.

1.no one understands me

or

2.I understand no one,no exception.

I just know that...

I've already shouted the common pain,

as loud as I could,

and I'm crazily sad..

cuz it seems you never heard it...

never...

drowned

"That's love,Cardinal.

When you care about someone else's sufferings than your own."

:)

yellow,so much

I care so much,

I care SO MUCH...

dream,so much,

want,so much,

look for,so much,

wait,so much,

look,so much,

hear,so much,

feel,so much...

get into,so much,

think,so much,

cling to,so much,

hate,so much,

lonely,so much,

damnt it...LOVE...so much,

but can't say so much,

quiet,so much,

then fucked up,so much,

that's why I'm always

hurt

so much...

and you never listen so much...do ya?

 I want it to be you so much...

اگر چه صدای تو خوب است،من میان هجوم حجم بودن ها و نبودن هایت غلت میزنم

2:44و2:45و2:46...

انتظار را فقط باید یا ظرف انتظار سنجید

نه دقیقه ها.

دقیقه ها باعث میشوند تب کنی،خونت به جوش آید

و بیش از هرچیز به نفس حزن ایمان بیاوری.

این روز ها را یک همسایگی بزن،به مرکز نبودن مدام من 

که نقطه است در میان شعاع دریا مانند حجم نبودن های تو.

سیاه هم که باشم گم میشوم لابه لای دوده های هوا.

در هر حال مرا نمیبینی...

عیب از آنجاست درخت و پرنده قیاس سخت ظریفی دارند.

تو فقط شعاع حول نقطه ی من نیستی.برای من دیوانه این کم نیست!

این که خود خواهم و تکلیفم با خودم مشخص نیست به کنار،

اینکه میخواهم تنها همسایگی من و تنها،همسایگی من هم باشی، به کنار.

نور شب ها باید همگرا شود،کوک کن ساز همگراییت را...

از این لحظه به بعد در تشویش و بی صبری مطلقم...آب سرد کنارت نیست؟

حرف های سهراب را جدی بگیر!

از میان همه ی ضمیر ها،این "تو" حال دیگری دارد...

" گرم یاد آوری یا نه،

  من از یادت نمی کاهم،

  تو را

  من چشم در راهم..."

پ.ن:شب را آفریده اند که بیدار بمانی.

      زندگی نمیکنم که جز برای تو بمیرم...

      لبخند نمیزنم که جز برای تو گریه کنم...

حُزن

به حزن نوشته هایم خیر،

به حزن گِردی پرتقال های میوه فروش آن طرف خیابان،

در این سرمای ابتدای فصل سرد،

به این ایمان دارم.

می ترسد قل بخورد میان گرمای دستی و

دیگر هیچ سرمایی را نتواند تحمل کند.

آمدم زندگی را بدزدم،

زندگی الاکلنگ و تاب را از من دزدید.

حالا دیگر نمینشینی آنطرفش تا من بالا بروم و احساس پرواز به من دست دهد و نه

دیگر هل نمیدهی تابی را،

که من غرق در افکار دور شوم و از آفتاب دم ظهر پشت گردنم کیف کنم.

مدت هاست زمین نخوردم تا پایم بدجور زخم شود و بتادین لازم.

زندگی خیلی چیز ها را از من دزیده...

همه ارزانی اش

الا این که من هم تو را از او بدزدم.

باید بداند که من با این نبودن هیچ کنار نخواهم آمد.

 

دل مغموم...

آتشم چطور فروکش کرد و از کجا خدا میداند.

تا همین چند دقیقه پیش تصمیم گرفتم یا تمام این شهر 

-که پسر بچه اش باید توی کافه ها لواشک بفروشد-

را زیر پایم گز کنم آن هم در حالی که صورتم خیسِ خیس است و هیچکس نمیفهد

تا شاید شاید شاید برحسب اقبالی که نمیدانم رو میکند یا نه،بر حسب بازی،بر حسب اتفاق یکجا ببینمت

یا بنشینم وسط این چار راه سوت و کور،کنار درخت های آشنای چندین ساله و

یک سیلی به صورت رنگ پریده ی خودم بزنم و یک مشت سفت به آسفالت تنهای سرد زمین،

بلکه ببینم این هجوم پر حجم وحشتناک دلتنگی تو دست از سرم بر می دارد؟

آخر من این حالِ ناحالِ مشوشِ آشوبِ غریبِ عاشقِ در به در را پیش که ببرم تا جمع و جورش کند...

باید سکوت کنم...و متنفرم...

و فقط یک نفر حال مرا میداند.

کاش فکر خوان بودی و تو هم حال مرا میدانستی...

!!!

I'm a mess

- داره کفشاشو میپوشه بره.

- کجا؟

- ما نمیدونیم.ما این گوشه این طرف در وایسادیم و از دهنه ی در داریم اونو نگاه میکنیم.

  هیچوقت نمیفهمیم کجا میخواد بره.چرا میخواد بره.چرا میخواد بمونه.درونش چی میگذره.

  چی وادارش میکنه که حرکت کنه یا بیاد به این سمت یا از این جا بره.هیچوقت نمیدونیم چی بهش انگیزه میده.

  واسه چی نفس میکشه...

  ما همه چسبیدیم به رویا هامون،به دنیای غیر حقیقی که واقعی ترینه.چون اونجا اونی هستیم که میخوایم.چون اونجاست که قدرت و تخیل و فرصت ابراز عشق داریم.پشت چشم های بسته ست که قوی تر از همیشه حس میکنیم،مانا تر از همیشه لبخند میزنیم،با همه ی وجودمون گوش میدیم...چون اونجا جاییه که واقعا خودمونیم.

  کسی دلش نمیخواد از نگاه کردن به سفیدی ماه دست برداره،وقتی که میفهمه حقیقت زندگیش به همون نگاه کردنه.

  وقتی خوابت اونیه که انتظارشو میکشی،دلت نمیخواد هیچوقت از خواب بیدار بشی.هیچوقت.