بی بهانه مینوازم برای این هاله ی درکی که مسبّبش فقط باد های نا متوازن اما متعادل پاییز است...
امیدوارم نگاهت بدرخشد هنگام شنیدنش...
امیدوارم اشک چشمانم را بنوشی از جام این صدا...
من به فکر مرغ دریایی و دشت سبز و پیانو و غروبم...
به فکر دریایی هستم که با من فاصله ای ندارد...
اگر اشک در چشمانت حلقه زد میفهمم تو این گرمای وجود را خواهی خواست...
میفهمم تو هم دریا را از همین جا که میبنم حس میکنی...
اینجا میشود به آرامش رسید...وقتی دشت صدای دریا و آسمان میدهد...
دستکش و شال گردن بسیار مقدس اند.
و بقیه اش هم بماند در دل خودم!
با خودم میگفتم کاش این ابر بالای سر یک دست بلند میشد و این تن بیچاره ی سرما زده مرا در آغوش میگرفت.
آدم تشنه فقط یک چیز میفهمد،آب.
زنده و مرده و دیگر و خود و ما و تو نمیفهمد.
بنابراین کاملا منطقی ست کارهای غیر آگاهانه اش...
توجیه مناسبیست.
ولی هیچ خوب نیست نیمه آغوش گرم تو مرا یاد آغوش دیگری می اندازد.
خوب نیست که آغوش طعم دارد و فراموش نمیشود.
خوب نیست آسمان و هوا اینقدر حافظه ش خوب است.
خوب نیست نگاهم گنگ بچرخد...خوب نیست خاموش شوم...
p.s:Hello,how are you...
درستی حکم رو قبول دارم.ولی فقط قبول دارم.
باید اثباتش کنم...و هیچکدوم از اینا،برهان کافی و درست حسابی نیستن...
من لجبازم.
حکم رو اثبات میکنم.
