لا ماژور...خوب میشنوم...

بی بهانه مینوازم برای این هاله ی درکی که مسبّبش فقط باد های نا متوازن اما متعادل پاییز است...

امیدوارم نگاهت بدرخشد هنگام شنیدنش...

امیدوارم اشک چشمانم را بنوشی از جام این صدا...

من به فکر مرغ دریایی و دشت سبز و پیانو و غروبم...

به فکر دریایی هستم که با من فاصله ای ندارد...

اگر اشک در چشمانت حلقه زد میفهمم تو این گرمای وجود را خواهی خواست...

میفهمم تو هم دریا را از همین جا که میبنم حس میکنی...

اینجا میشود به آرامش رسید...وقتی دشت صدای دریا و آسمان میدهد...