restless

زمان بی مصرف ضعیف بر تمام تلاش هایمان پیشی میگیرد.

تلاش هایی که بهای سنگینی دارند.به قیمت چشم هایمان تمام میشوند.

از خستگی هایمان نشأت میگیرند.

زمان،هیچ ارزشی برای اهمیت دادن ندارد.

با کودکی و جوانی و پیری میفریبد.

فریبکاری حقیر.

بسیار حقیر.

خواب نامرد...

دلم شکست،بند بند شد.

انتظار نداشتم که خواب هم دروغ بگوید...آن هم دروغ به این خوبی...

وقتی حتی برای خوابیدن آماده هم نشدی...

قرمز و مشکی

عجیبه.

ولی توی هوای خنک صبح،دوتا خرما،کوچیک،شیرین،قهوه ای روشن،به علاوه ی "نوش جونتون خانوم"،با سرعت عبور سینی و نعلبکی...

میتونه دلیل کافی باشه...

میتونه آدمو به گریه بندازه...

خطرناک

خطرناکه.

همین که به بلیز مشکی و عینک آفتابی و صندلی چوبی میشه عادت کرد.

این که محو یه آسمون کثیف صورتی بشی،این که به باد عادت کنی.

عادت،اول شیب منفی.

عادت نکن،ولی خب دلت میخواد...

جوگیری

صدای صدا زدنت به ناله ی گربه ی زخم خورده می ماند.

ببین،

ننال.

دنده

مرا به دار  خواب صبح آویخته ای.

تیغ نفس بر من میرانی.

آسمان میچرخانی.

کاسه ی آسمان نمای سفالیم با ترک هایش همدم شده.

چه میکنی

دل ول کن.

اینطور بهتر نمی سازی؟