اشک در چشمانمان نمی خشکد...

تصمیم به مردن گرفته ایم.

چه کسی بر این جنازه حاضر خواهد شد؟

چه کسی این تن بی جان و رمق را به خاک خواهد سپرد؟

مَحْرم ما،کجاست؟

قدْرِ این اشک،چیست؟

آرامش من روانیه

تنهایی. 

زمستان. 

ساعت ها از نیمه شب می گذرند. 

کسی حرفی نمیزند.

ساعت ها تغییر میکنند. 

و باز از نیمه شب میگذرند. 

کسی در سکوت، از بس جیغ کشید، مرد. 

صرفا

صرفا محتویات مغز و شکمم مچاله تر میشه.

صرفا هر روز از دیروز مچاله تر میشم.

سور

نمیفهمم.شب های تو چگونه اینقدر کسالت بار میگذرند؟

نه دو خط شعری،نه کتابی،نه فنجان قهوه ای.

حتی با پرده ی پنجره ات بازی نمیکنی که ببینی ماه سر جایش هست؟

حتی سکوتت شبیه سکوت نیست...

اندوه به کدام سو میکشاندم ؟

برخی اشتباهات جبران ناپذیرند. 

و برخی دلنشینی ها فراموش ناشدنی. 

روی مرزشان دراز کشیده ام، 

خیره، گنگ، 

و خاموش.

کبود

اگر میدانستم خوب شدن هایم به این جا میرسد،

هیچوقت خوب نمیشدم.

اینجا که منم،

مدتیست هوا کم است.

از زیادت مهرت چون کنم؟!

اگر هم واقعا همین باشم،

یک درخت پوسیده و تنها روی قله ی کوه،

جایی که آسمان همیشه ابریست و نمناک...

جایی که همیشه غمگینم،

نه، تو دیگر دوستم نخواهی داشت.

اصلا عجیب نیست.

و حتی مهم نیست که "همچنان دل من مهربانِ توست"...

شب های روشن...

برفه...

همه جا برفه.

در کلبه رو نمیتونم باز کنم.حتی پنجره هام به جز یک تیکه ی کوچیک سفید شدن...

بیرون پیدا نیست...

آسمون چند روزه ابره ، نمیفهمم ساعت چنده، روزه یا شبه.

همش سرم توی کتاب شعر بود.

شمع هام تموم شده.

هیزم ندارم.

چند هفته ست با کسی حرف نزدم.

صداش رو نشنیدم...

نیست.

نرسیدم.

نمیدونه اینجام.

سرده...

نمیدونه آواز میتونم بخونم ،صدام رو نمیشناسه...

حواسم بهش پرت شد.

کم کم دارم یخ میزنم...

گفتم بارون، گفت چشم

 دیگه این بار باورم شد. 

آسمون هواش به دل من گیره... 

اشک چشم منو بارید. 

روی سر همه. 

کسی چشمامو نمیبینه دیگه. 

کسی دنبال مهربونیام نیست. 

کمتر از دیگری

بنویس.

پاک کن.

نمیخوانند.

نبین.

میبینند.

نخواه.

دستم میلرزه.

صدام ساکت.

همه

باید به همه ی هجوم ها ،هجوم بیاورم.

دست ، عجیب واژه ایست.

نمیرسد.

و رسیده است.

شبت به سلامت...

شرمنده نباشی جوون مرد...

بیا همه ی شرمندگیت رو بسپر دست من و با خیال راحت برو... 

مهم نیست چقدر من اشک بریزم... 

تو برو به سلامت... 

چه زیبا آتش میگیرم زیر شلاق اشک هایم

دور زدم و دور زدم و باز رسیدم به شب هایی که گذر زمان را مسخره میکنند. 

چشم هایم به خواب نمیروند،حرف نمی زنند، آرام نیستند. 

مشوّش اند و خیس... 

چقدر اندوه کشیده ام و بدنم تاب آورده!

چه عذاب ها که بر خودم اجبار نکردم، تا فراموش کنم که این خوشی از دستم می‌لغزد. و اصلا شاید هیچ خوشی نیست. 

قلبم نباید می لرزید... 

آسمان ها باریده ام... 

و ترسیده ام از این همه تاریکی و طوفان. و ماه ی که در این نزدیکی است و  نمیدانم نگریستنش گناهی ست بس بزرگ؟ بس عجیب؟ 

اصلا صدای من را میشنود؟ 

من به اشک هایم میخندم و نمیداند...

و هیچکس محرم نیست... 

پ. ن: در دلم هوا ابریست... بیا در دلم قدم بزن... 

غمناک نمناک

فکر میکنی میتونی منو آروم کنی؟

نه ابدا نمیتونی.

فکر میکنی میفهمی؟

نه ابدا نمیفهمی.

من و زندگی نکردی.

حق نداری ، رو بازی کن.

حق نداری.

ولی من احمق ،

بهت حق میدم.

چون تو منو نابود کردی.

you're killin me

وضع خوبی ندارم.

کسی نمیفهمه چرا خط سیاه به چشمم کشیدم.

لعنت به من.

و همه ی کسانی که بیش از اندازه دوستشون دارم.

Dusk

نه ارزش خنده ی من رو میفهمی ، نه ارزش گریه ی منو.

پس چرا کنارم ایستادی؟

When did I die?

I died , not so long time ago.

I'll never be the same.

not even my ghost will...

سگ مصب

مثل این میمونه که یک فنجون پر از استفراغ بهت بدن.

بگن یالا ، سر بکش.

همینو نمیخواستی مگه؟

آوردیم دیگه.

سر بکش.

سر بکش!

خاک میخورم...خاک...

فعلا در گیر گریه ایم.

درگیر اینکه پرده های پنجره سیاه بماند؟

درگیر اینکه چه کسی عزادار ماست؟

مایی که همیشه عزاداریم...