چه زیبا آتش میگیرم زیر شلاق اشک هایم

دور زدم و دور زدم و باز رسیدم به شب هایی که گذر زمان را مسخره میکنند. 

چشم هایم به خواب نمیروند،حرف نمی زنند، آرام نیستند. 

مشوّش اند و خیس... 

چقدر اندوه کشیده ام و بدنم تاب آورده!

چه عذاب ها که بر خودم اجبار نکردم، تا فراموش کنم که این خوشی از دستم می‌لغزد. و اصلا شاید هیچ خوشی نیست. 

قلبم نباید می لرزید... 

آسمان ها باریده ام... 

و ترسیده ام از این همه تاریکی و طوفان. و ماه ی که در این نزدیکی است و  نمیدانم نگریستنش گناهی ست بس بزرگ؟ بس عجیب؟ 

اصلا صدای من را میشنود؟ 

من به اشک هایم میخندم و نمیداند...

و هیچکس محرم نیست... 

پ. ن: در دلم هوا ابریست... بیا در دلم قدم بزن...