پرده ی حریر سفید

این همه تناقض،از پس پرده ی تعادل.

من به ریاضیات "ایمان" دارم.

لیلاچه

لیلاچه جان

تو هیچ وقت نمیدانی چه چیز بهترین خواهد بود.

عجب خرناسه ی مزخرفی...!

هست و مهم نیست که تو مزخرفش بدانی یا نه!

آفتاب 45 درجه،مستقیم توی صورت

ساده و مختصر.

این خودش پیچیده ترین چیز است.یک پیچیده ی با عظمت.

پیچیدگی های ساختگی خودمان فقط زاده ی حماقت است.

امان ازین حماقت!!!

استارت ماشین

زندگی هم اکنون من هیچ بی شباهت به یونولیت مربعی گاز خورده که وسط بالاترین شاخه های درخت گیر کرده نیست.

کدام وضعیت بهتر است،بالا افتادن یا پایین؟

امان از این علم شیرین پر درد احتمال...

ولی خب،من که هنوز از هیچ معادله ای بدی ندیده ام،حتی به اندازه ی یک قطره.

"مرده ای به کشتن ما می آید"

شعر نویس شده ام این روز ها.

با آینه ام حرف میزنم،مثل همیشه.

قضاوت میکنیم،چون هیچ چیز خوب نیست،نه فقط برای شخص خودمان.که برای دیگران هم.

دیگرانی که مهم نیست مهم باشند یا نه.داستان همیشه یک مشکلی دارد.

خوب نیست و مثل مرخ پرکنده میچرخیم دور خودمان.حتی از آن کرکس های با ابهت هم جایی پیدا نمیشود بلکه بگوییم لاشه مان را...

و حیف است،آن روزهایی که باور نداریم به کتاب و آهنگ و نقاشی ...

پ.ن.:باید پیانو بزنم...

no comment

جاشه اگه مرداد کله داشت،کلّشو با شمشیر میزدم!!!!!!

خمش باش؟دوست دارم،خیلی.

از نوشته های قدیمیم لذت میبرم.

با این که برمیگردند به روز های نه چندان خوشایند.

اما ناخوشایندی توی همین نوشته ها رد پای خوشایندی داره.

خصوصا این یکی.که هر روزی،به یه شکلی،از یه وجودی،یه روزنه ای،میاد یه حاضری میزنه.وفاداره خیلی.

"برای اونی که میخوای اصلا مهم نیستی".

آره میدونم.تعدادشونم اصلا کم نیست اتفاقا. 

چای

نه حال پریشان،نه تخریب گر،نه در گیر.نه،آرام هم نه.

دلم یک حال دیگر میخواهد.

نمیخواهم مرتب دلم برای خودم تنگ شود.

حتی نمینشینم پا برهنه برای خودم چیزی بنوازم.

باز هم مینویسم.

دلم یک حال دیگر میخواهد.

پ.ن:غرق شدن خوب شد یا بد بالاخره؟!

      به جهنم که خوب یا بد.فرقی ندارد.

لازانیا با سس گوجه اضافه

اصلا یادم نبود.لازانیا به سال ها پیش بر میگردد.

به چند تا پله ی سنگی و نرده های چوبی.

به نیم طبقه ی مهمانخانه...به لباس سفید.به لبخند،به نگاه...نگاه...

به چیز هایی که پرکشید.خودم،پرده ی سفید،چوب تیره ی صندلی ها.

سورمه ای و کرم روشن.

حتی از گفتن رنگ ها هم درد میکشم.

باز هم 13 شهریور بود..باز هم لازانیا.

ولی سراسر طعم غربت می داد...

غربت تمام استخوان هایم را دانه دانه خرد کرد.

بیشتر از همه قفسه ی سینه.

برای همین دیگر تاب قهوه هم ندارم.

هعی

بیست روز است به یار مهربان و صبورم  دست نزده ام.

بیست روز!

هنوز توی شوک بودم با اینکه گفتم فصل جدید زندگیم آغاز شده.

و آنوقت آن دو درخت سر به فلک کشیده ای که با اره برقی بریدندشان و جای رفتنشان مانده بیشتر این قلب لامصب مرا له میکنند.

برگ های سوخته از مرداد هم همینطور.

از جلوی کافه -با شلوار سورمه ای پا گشاد محبوبم- آنچنان با خشونت این یادگاری های مرداد وسط خیابان را تار و مار کردم که شک ندارم کافه چی که تقریبا هر روز مرا میبیند اطمینان حاصل میکند به جنون های احمقانه ی سینوسی نا متعادل من.

بیخیال.

این بار پشمک میخورم و سعی میکنم بیخیال باشم.

وای...

آخ...

درد میکند...

و چیز بیشتری نمیتوانم بگویم...