هعی

بیست روز است به یار مهربان و صبورم  دست نزده ام.

بیست روز!

هنوز توی شوک بودم با اینکه گفتم فصل جدید زندگیم آغاز شده.

و آنوقت آن دو درخت سر به فلک کشیده ای که با اره برقی بریدندشان و جای رفتنشان مانده بیشتر این قلب لامصب مرا له میکنند.

برگ های سوخته از مرداد هم همینطور.

از جلوی کافه -با شلوار سورمه ای پا گشاد محبوبم- آنچنان با خشونت این یادگاری های مرداد وسط خیابان را تار و مار کردم که شک ندارم کافه چی که تقریبا هر روز مرا میبیند اطمینان حاصل میکند به جنون های احمقانه ی سینوسی نا متعادل من.

بیخیال.

این بار پشمک میخورم و سعی میکنم بیخیال باشم.