صدای من همیشه هست،
تو همیشه نمیشنوی...
نقاش سرگردان در خیابان های سنگی!
نور همیشه تاریکی را می شکافد،تاریکی نور را هرگز.
طبقه بندی موضوعی
-
باران
(۳)
بایگانی
- خرداد ۱۳۹۹ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۱)
- فروردين ۱۳۹۸ (۲)
- اسفند ۱۳۹۷ (۱)
- آذر ۱۳۹۷ (۱)
- مرداد ۱۳۹۷ (۲)
- تیر ۱۳۹۷ (۱)
- خرداد ۱۳۹۷ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۱)
- فروردين ۱۳۹۷ (۴)
- اسفند ۱۳۹۶ (۲)
- بهمن ۱۳۹۶ (۳)
- دی ۱۳۹۶ (۶)
- آذر ۱۳۹۶ (۱۰)
- آبان ۱۳۹۶ (۱۹)
- شهریور ۱۳۹۶ (۲)
- تیر ۱۳۹۶ (۱)
- خرداد ۱۳۹۶ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۱)
- فروردين ۱۳۹۶ (۳)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱۲)
- بهمن ۱۳۹۵ (۸)
- دی ۱۳۹۵ (۴)
- آذر ۱۳۹۵ (۴)
- آبان ۱۳۹۵ (۴)
- مهر ۱۳۹۵ (۱)
- شهریور ۱۳۹۵ (۸)
- تیر ۱۳۹۵ (۵)
- خرداد ۱۳۹۵ (۱۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۱۲)
- فروردين ۱۳۹۵ (۸)
- اسفند ۱۳۹۴ (۲۷)
- بهمن ۱۳۹۴ (۵۳)
- دی ۱۳۹۴ (۲۳)
- آذر ۱۳۹۴ (۱۶)
- آبان ۱۳۹۴ (۵)
- مهر ۱۳۹۴ (۶)
- شهریور ۱۳۹۴ (۱۱)
- مرداد ۱۳۹۴ (۱۶)
- تیر ۱۳۹۴ (۲۳)
آخرین مطالب
- ۹۹/۰۳/۳۰wish you were here
- ۹۹/۰۳/۲۹Said
- ۹۹/۰۳/۱۸تولدم کجاست...
- ۹۹/۰۲/۱۵یک معلم ساده
- ۹۸/۰۱/۱۲12 فروردین 98
- ۹۸/۰۱/۱۲من، بازمانده ای از شکنجه های شبانه.
- ۹۷/۱۲/۰۸اینجا، سرای سیار بهشت است
- ۹۷/۰۹/۰۸هنرِ جان...
- ۹۷/۰۵/۲۸ترس...
- ۹۷/۰۵/۲۴یعنی از بس غصه خوردم غمباد گرفتم؟
پیوندهای روزانه
بهترین جا برای یافتن آرامش، سکوت، عقل و حتی فرار،
خونه ست.
البته عزیزم خوب دقت داشته باش که دارم میگم خونه،نه سگ دونی.
نا امید شدم.
شاید حتی نا امیدم کردی.
چقدر به این جمله اعتقاد داری؟
من بسیار.
از آن رو که نا امید شدم.
نا امیدم کردی...
و همانند طبیعتش،بسیار دردناک است.
اگر روزی از کسی دسته گل نرگس هدیه بگیرم،
بدون شک خود را خوشبخت خواهم دید.
اتفاقا بیا بریم یه جایی که بدونیم میخوان بکشنمون،
ولی با شجاعت زندگی کنیم...
نفس تنگی گرفتم.
دلم لرزید.
وحشت دارم
با اینکه درخت ها جوانه زده،
نوشته ها حکایت از خبرهای آرام خلاف رویاهایم دارد...
من از شکوفه هم کمترم...
رودخانه تنهاست...
چه بد...
گرگ به حقیقت موجود قابل ستایشی ست...
من نیز گرگم.
و عاشق ماه...
تمام زندگی یک گرگ،ماه است و زوزه هایش برای او...
گاهی هم میخواهی چیزی نگویی.
"مرهم به دست و...
ما را
مجروح میگذاری..."
با یار به ابد برسم یا به ابد برسم برای یار؟...
این چه غوغایی ست؟!
کسانی هم هستند که از دلتنگ شدن برای عزیزشان حتی از مرگ هم بیشتر میترسند...
نمیخوام خودمو نگاه کنم...
چرا؟
تا کجا با خودم نا دوست م؟...
یک،عدد نازنینی ست...
هزار و یک اما،
هیچ فکر کرده ای؟
جلوه ایست از همان یک همیشگی،
برای ثانیه های سر به آسمان بودن...
هزار و یک حضور خاصی ست...
هزار و یک فراموش نشدنی ست...
آن روز ها همیشه دور واطراف بودم.نزدیک.
شعله و آتش را دوست داشتم.
آن روزها اگر پروانه بودم،این روز ها پلنگم.
و هرشب از نوک تپه میپرم،
که دستم به ماه برسد...
هر شب کمی بیشتر.
پلنگ صبورم...
دستت را خواهم گرفت...
این که من حساسانه حسد می ورزم بحث مهمی نیست،
تو مرا با این خصلت و دود و تاریکی دوست خواهی داشت؟
هیچگاه اجازه ی کشف بی مورد نداده ام.
لیست های طولانی خاص نیستند.
آن ها که در خیالشان به غلط تلاش در کشف من کرده اند،چیزی نیافتند،جز سوال های تو در توی گمره کننده.
نه،من به هیچ وجه خبیث نیستم.
من همانقدر دربرابرت صادق نبودم که تو معصوم نبودی.
کلمه ها یک سبکی سنگین اند.
اما برای من راه رهایی هست.
این همان چیزیست که همیشه انکار کرده ای،وبا این وجود پرستیده ای.
بی تفاوت جلوه کردی،چون بیش از حد خواستارش بودی.
من،
من،
دست نیافتنی خواهم بود.
اگر نه برای دیگران،
به حتم برای تو.
پ.ن:باید اندوه خورد برای برگه های دون مایه ای که درونم را بر آن ها نقش زدم...