تمام آدمی در چشم های اوست...

امثال من،ناگهان طغیان میکنند و بی مهابا رومیزی سفید روی میز  را میکِشند.

و تمام آنچه که با دقت و ظرافت و انتظار... چیده بودند ،حتی گلدان ها را... میشکنند.شاید گل ها را له میکنند...!

برای ابراز لجبازی یا اعلام خستگی؟

و بعد وارد اتاق ساکت درونشان میشوند...

دست خودشان هست؟

دست من که نیست که فقط به خاطر یک معنا در حضورم حضور دارم.

و بار ها که در کوچه های دم عصر سایه ام را دیده ام،

به وضوح دریافتم،

که نخواستن دوست داشتن بعضی ها...

به سادگی میتواند بزرگترین اشتباه زندگانی ام شود!

و آن وقت میشود،

که رومیزی سفید را،

جور دیگری پهن خواهم کرد...

و مسلما از چشم هایشان دست نخواهم کشید...

و بیش ازپیش،

جور دیگر،

جور دیگر...

بی اندازه دوستشان خواهم داشت...