"نیمه شب اتفاق افتاد"

105 دقیقه.

روی یه پرده ی چند متر در چند متر...

دوست کناری شاید فقط برق دستمال سفید رو توی خاموشی چراغ ها دید...

ولی من آشوب بودم...

بنفشه ی آفریقایی رو من آوردم...

من پشت پنجره آواز میخوندم...

من گل سرخ دادم...

تشنج کردم و توی خودم پیچیدم...

من بودم که گفتم" حال من بد شد از بدحالی،هی میخونه میرن آدما!کجا میرن؟جایی ندارن برن،میان خوبه..."

"میدونی...من...با با شما...یعنی...یه جور دیگه داشتم زندگی میکردم..."

...

" مگه من چیکار کردم؟..." "من میخوام همش باشم..."

توی همه ی سکوتا من بودم،توی همه ی نگاها من بودم...

آشوب توی دل اون من بودم...

من از پله ها افتادم...

"...تنها بوده...

تموم کرده...

میشنوی زیبا؟تنها بوده..."

105 دقیقه.

همه ی خودمو دیدم...

کاش همش تکرار میشد،کاش زمانی وجود نداشت!

خودمو دیدم...روی پرده...

به اندازه کافی گریه نکردم...

وای...

"ساغرم شکسته ای ساقی...

رفته ام ز دست ای ساقی...

بر موج غم نشسته منم...

بر زورق شکسته منم...ای ناخدای عالم..."