سیما

فکر نمیکردم روز های بی تابی ام به اینجا ها هم بکشد.قرار ندارم،صدای دریا بیشتر آشوبم میکند.

دنیای بیرون سر جایش ایستاده.اما درون سرم گیج میزند..سر به دیوار می کوبد گیج گیج.

صدایم رو به نابودیست.فعل "باورم نمی شود" هم دیگر خسته کننده شده.

آدم لابد  بیش از آنکه فکر میکند تحمل دارد.

کله ام را یک وری میگذارم روی دست چپم.میدانم چشمانم اگر بخواهند بدجور خمار میشوند.

کسی این روزها به مهر نمینوازد مرا...

حداقل کسی بیاید یک عکس سیاه و سفید از من بگیرد،برای طاقچه بعد ها لازم میشود...