سیب سرخ

متاسفم

متاسفم که سیبی که از درخت میچینی دیگر هرگز برنمی گردد...

نه برگی،نه شاخه ای،نه درختی،نه سیبی...نه حتی آن آسمانی که سیبت را زیر آن چیدی...

نه.هیچ چیز برنمی گردد

بیش ازین ها...خاطرت نیست؟...

دل دیوانه را دیوانه تر کن...

کرخت شدم...نگاهم تکان نمیخورد...باورم نمیشد...سیر نگاهت کردم،سیر سیر...

کاج ها غلغله به پا کرده بودند و من هنوز فقط نگاهت میکردم...

حالا نگاه تو مانده در برق چشمانم و لبخندی که ساعت هاست از برای تو می تپد..

که میداند من تا کجا "مست"م؟...:)

قطره قطره من بودی و من همه تو...

آهسته راه میرفتم..باکی نبود اگر این ماشین های نور بالا زده به من عاصی که در وسط خیابان خلاف راهشان تلو تلو میخوردم جانم را می ستاندند..جان و روانم در دستان تو بود...

زخم برگ هایی که نوازششان کردم خط عشق تو را بر دستم حک کردند،به اندازه ی تمام نگاه های نکرده نگاهت کردم...سرتاسر در آغوشت گرفتم...

بارانم آمدی...از برای من آمدی...

از برای...من...

با من بمان...

بمان این صحرای مانده بی تو را سیراب کن...

بارانم...

من بیش ازین ها دیوانه ی توام...بیش ازین ها...

ماه یا باد؟

شما دوتا چه از جان من میخواهید؟

زل میزنید توی چشمان من که چه؟

تو،تو هلال شدنت را به رُخَم میکشی که بگویی گردنم از مو باریکتر است و تو!شلاق میزنی چون ازین آشفتگی موهایم خرسندی؟

پ.ن:قند تویی،زهر تویی،بیش میازار مرا 

من بردم...تمام نخواسته های آن روزهایم را...

یک سال و 9 روز گذشته.

باران هنوز نباریدی..

باید جشن بگیریم،بُرد من را.

من بُردم.نگاه های تلخ عمیق را،نقطه های جا مانده را،حرف های فرو خورده را...

باران ببار.من تمام آغوش های در برنگرفته را برده ام!چه سعادتی ازین بیشتر...

ببار باران جانم...ببار...

قند

Take the pain

Take the pleasure

I'm the master of both

Close your eyes,not your mind

couldn't explain any better,thanks Adam:)

as simply as it is:)

بسی خرسند و شادان و "خوش" م که میدانی جانان:)

رومیزی صورتی با طرحای گل کوچیک روی پارچش،با یه دسته گل رز فوق العاده روش،به همراه تابلوی گلی که دارم شروع میکنم میتونه قلبم رو پر از "خوش" ی-این اتفاق مقدس..-بکنه.

Plague

امروز تازه دانستم.تازه.از نو.

وقتی بادگرم توی صورتم دوید.وقتی تکه های سیمان را از روی تختم پرت کردم."به هر طرفی".فقط نه روی تختم.

دنیای من مدت هاست از خشکسالی له له میزند..

باران..من چقدر تشنه ی توام..قهر توست؟من زیر نگاه کدام گناه است که مدت هاست صورتم رو به آسمان نیست...،

دست هایم به اندازه ی بزرگترین آغوش ها باز نیست-به جای این گره های کور-...

تا نفس بکشم تک تک عاشقانه های قطراتت را...

به اندازه ی کافی زانو نزدم؟بی عقل نشدم؟تبر نزدم بر زمین زیر پایم...

پای من مدت هاست قطع شده...ببار...

فکر میکردم خشکسالی چشمانم فاجعه است،فکر میکردم...گل های بنفش از همه چیز مهم ترست...

من مدت هاست زانو زده ام..باران...بیا و ببار...

rip off

I'm tripping but I'm pretending I'm fine

shine

ما بیشتر از یک آغاز خوب،به پایان خوب نیاز داریم..داستان تمام تمنّا ها همین است.

سایه فقط از تابیدن نور در مسیری به وجود می آید که مسیر قشنگی نیست.همین.

دیدن نور کار سختی نیست.

another day,another lonely night

بعد از خستگی بسیار زیاد با سر و کله زدن با این بچه ها که امروز یک روز خیلی مهم براشون بود و بعضیاشون از استرس زبونشون بند اومده بود(غافل ازینکه برای چه چیز مسخره ای اینقدر هول شدند) حکیمانه ترین چیزی که میتونستم بگم همون آهنگی بود که داشتم گوش میدادم..مضمونش چی بود بماند ولی در درستیش همین مدعا بس که اون مردی که روی خروار خاک داغ خوابیده بود داشت با یک گربه ی سفید تپلو طوری حرف میزد انگار تموم مشکلاتش همین الان حل میشه...شاید منم اگه یه گربه ی سفید داشتم همه ی مشکلاتم حل میشد.

همه ی ما که یوهانا نیستیم که دغدغه مون خوندن و نوشتن پنهانی روی خاک های پشت کلبه باشه،هر چند قداست اون فرسخ ها فاصله با ما داره.

پ.ن:نمیدونم چه گیری به قداست دادم!

tripping

دارم از نگاه و لبخندی حرف میزنم که خودم هم درست نمیدانم چیست.فقط تمام اجزایش در وحدت تمام در خاطرم مانده.

من نمیفهمم.سونات سوم هم خوب است.اما باید یک چیزی باشد.

یک چیزی که باعث میشود فقط باخ باشد که باخ است.امکان ندارد به خاطر این باشد که با او نواختن را شروع کردم...

محض رضای خدا!باور نمیکنم.باخ نمیشود که آخر باشد،سرور نغمه ها معلوم است که باید اول از همه باشد.جای او آنجاست.

چیزی جز این "تعریف شده نیست"

مگر درد بیش از این هم میشود!

آه ورتر عزیز!کاش تفنگ و میزت اکنون از آن من بود!حتی ساعت از نیمه شب هم گذشته...!

شیرینی

از به جایی رسیدن خسته شدم و کاری هم جز این بلد نیستم.

بالاخره یک روز می آید که توی همان استکان بلوری کوچک ظریف توی آن کافه ی محبوبم با کاغذ دیواری های صورتی،چای صبحانه ام را بخورم،چین دامنم را مرتب کنم و منتظر باشم تا تو بیایی و با هم شیرینی بخوریم.

shadow

ترجیح میدهم زمانی که روانم درد میکشد،جسمم را خراش دهم تا حواسم پرت شود.

سال هاست گریه هایم را تماشا میکنم.

هنوز هم حالم خوب نیست،سردرد هایم و پف چشمان خیال مرخصی ندارند.

و هنوز هم خودم را با گیتار الکترونیک آرام میکنم.

شاید فقط گذر سال

هزار بار افکار مغز مشوشم را بالا و پایین کردم تا کلماتی پیدا کنم که از سوز و خشم زوزه های این گرگ زخمی بکاهد.

نمیدانم باید خوشحال باشم یا نه.

چون حقیقت همیشه از آنچه تو میخواهی فرار میکند،اگر هم نکند اینطور نشان میدهد.

به هر حال،کودکی.بدان که تقدست برای من تمام شد.فکر میکردم تو حامل نوری و سرور.اما اکنون نمایش حماقت را عیان بر پرده ات میبینم.حماقت جایی برای تقدس ندارد.

به من خیانت کرده ای.و خاطره ی خیانت مثله لکه ی خونی ست که آخر ردی از خود میگذارد.و تمامی ساعات امشب -درست یا غلط- برای التیام خودم لعن و نفرین ها بر تو فرستادم.

درست فکر میکردم،هنوز هم بنای بی اعتمادی محکم ترین بنا از نوع خود است.چون حداقل بر بی اعتمادی خود راسخ است.

نه مثل اعتماد که همواره تبصره و توجیه پیدا میکند.

کودکی،دست تو از آن چه امروز به من نشان دادی هرگز پاک نخواهد شد.شاید فقط گذر سال های متمادی خشمم را فرو بنشاند،این هم دروغی بیش نیست.دیگر به تو به چشم یک رهایی بخش نگاه نخواهم کرد.هرگز!وقتی از معنای سفید من برای خودت گلوله ی آتش میسازی.

مهر و اعتماد،لیاقت میخواهد.خواستم امروز بی بهانه تقدیم کنم،اما وقتی حاصلش کج فهمی و حماقت است نمیتوانم چنین ننگی را متحمل شوم.

این اندوه بزرگیست.جنگ نیست.انعکاس فساد است در قسمت زنده ای به نام چشم.از درون دریچه ی  یک کودک.

ماه هنوز هم میتابد.من هنوز هم تا بالای تپه میروم و زوزه سر میدهم..

هر چند نور ماه میسوزاند زخم هایم را...

اما اوهم مثل من بی اعتماد است...

what a pain

هیچ وقت جلوی آینه نایستاده ام تا تمام چین های صورتم را،در لحظه های مختلف درونم  نظاره کنم.

و نه.هیچ وقت هیچ اتفاق را بلند بازگو نکردم.گذاشتم اکو شود در هفت صندوق تو در توی دل رنجورم.

اندر خم یک کوچه درجا میزنم،خاکستر میشوم،زنده میشوم،در به در میشوم،میتابم،خشک میشوم..

سفت میگیرم.مشت هایم را.

بودن ها را،نبودن ها را،رنگ را،نت را...

احساس را مدت هاست به سخره گرفته ام.نیش میکنم در جرقه های کم سوی معنایی که درکش نمیکنم.

چسبیده ام به شستی های سفید و سیاه. و به تار موی سپیدم.

شب

شب را بیشتر دوست دارم،چون آیینه ها شفاف ترند.

چون آب بیشتر آب است.

چون نمیتوانی فکر کنی.

DO it

اگر امکانش باشد،عقل و احساسم را باهم بارگذاری میکنم.

deal

?!There I didn't say it...and let the silence hunt me.deal

Lucy...run away

همه از سگ هار فرار میکنند..

و هیچ کس فکر نمیکند که اشک چشمان سرخ یک سگ هار تا کجا تلخ است...تا کجا درد است...

من می ایستم تا مرا گاز بگیری.

اما تا ابد از این موجود وحشتناک -آدم- فرار میکنم...

می روم غرق شوم

می روم غرق شوم که نروم ببینم آخرش چه میشود.اصلا می روم غرق شوم که هیچ کاری نکنم.