درخت های چنار به استقبال من...خواهند آمد؟...

اینم سوال قشنگیه اگه از یکی بپرسی.

چقدر معلومه قاطی کردم؟

چقدر معلومه تکراری ام؟

ریگ

بیزاری تکلیف مشخصیه.

دلگیری نه.

دلگیری یعنی دلتنگی،آوارگی.

آینه تکه پاره شده بود.آینه ی جدیدی هیچوقت نیامد.

آدم های مجاور از اعصاب من بی خبرند.

خوابند.

مثل مسجد ها.می خانه ها،ساز و آواز ها...

انگار همه خواب مانده اند و من بیدارم.

کاش به عکس بود.

ای وای!

جنون به تعویق نمی افتد

به گمانم چیز های زیادی را میتوان به تعویق انداخت.

اگر زندگی را به تعویق بیندازیم چه خواهد شد؟

ریشه ی تن درد میکند،فریاد میکشد،آخر هم به ناهنجاری میگندد.

دال،لام.حرف فلسفی بزرگیست.به ارتفاع سقوط و تنهایی

دنیا ی ما در جمله های نصف خطی تمام میشود.

چند درصد مرا مطمئن خواهی کرد که کسی هست که حرف خود نویسنده را بفهمد؟نه حرفی که خودش میخواهد بفهمد.

پ.ن:دست من روی ماشه،آماده ست.تصمیم،کِی؟

اصرار لا کردار

حزن را خیابان بهتر می شنود یا درخت؟

دادوم ای بیدادوم ای ماندوم خومی تک...

I was wondering even if I wear that red scarf,I sill will be the dead one...

p.s:one who loves,dies lonely.it's a rule.

بی نقطه

همه ی خلق برن به جهنم!

منم یه جایی از جهنم،که ریخت هیشکیو نبینم!

والسّلام!

طاقچه

قدمت رفقای قدیمی مثل دبش شدن چایی میمونه.هر چی قدیمی تر میشن،آدم بیشتر کیفشونو میکنه.

لعنت!لعنت!هر چند اصلا کافی نیست!

عشق اساسا بیخود و مزخرف نیست.

ولی وقتی کسی قدرت دریافتشو از چند کیلومتری نداره،

از پایه مزخرف میشه.

عشق تا ورزیده میشه باید دریافت شه.

همونجا و توسط همون فردی که باید.

اگر نشد،گناهیه غیر قابل بخشش.

پ.ن:دیگه کسی رو دوست نخواهم داشت.

      آغوشم برای نادیده گرفتن بازه.

code

جای من خالی نیست.

امتحان کردم.

من همیشه هستم.

کافه ی بسته.گوش کَر.

وقتی هیچی کافی نیست احتمالا تعریف مفاهیم تهوع آور خواهد بود.

stop & stare

He is human.

So he decides to fight.

Until a moment that he figures out...what's the point.

The point is lost.

Worse,he does't want it back...

He wants nothing.

So he won't fight again.not any more.never.

He just stops and stares.

That's where rage rises...

Hatred rises...

The end rises...

P.S:being hurt is the most damn thing in the whole world...

      let's put an end to me.please.

toxic

به همون اندازه که آشکاره،در همه جا پنهانه.

حل مسئله ی تناقض تنها راه رستگاریه.

exhausted...

عجب.

آدم چه چیزایی رو چه روزهایی میفهمه.

مثلا اینکه دیگه الان میدونم وقتی میرم،

چرا واسه خداحافظی رومو بر نمیگردونم.

چون وقتی باید برم و "نمیخوام"،

چون تموم وقتایی که مجبور شدم برم و نخواستم...

ترجیح دادم برای "آخرین بار" نگاه نکنم...

بوم.

با زمان و مکان لعنتی باید لجبازی کرد.

تناقض در درونیاتم قُل میخورد.و شعاع کرانداری لا یتناهی ست...

مسجد،نماز،تو.

رنگ تمام کاموا ها توی دیگ قاطی شده،ولی خبری از بی رنگی نیست.

درک تشویش بشر کشف بزرگیه...

پریشونی امشب، قشنگی خواب صبحم رو ازم گرفت.

عادلانه نیست...

حقم نیست...هست؟

که اگه باشه کل خلقت و حتی خود تو ام کارساز نیست...

کاری ندارم اگه ترسو و احمقم،یا نا منصف.

دارم واقعا از بودنم بیزار میشم.

حس میکنم داری از جایی نگاهم میکنی که میخوای هیچوقت متوجه نشم حتی داری نگاهم میکنی...

we can be heros,just for one day

انگیزه های هر روز ما لا به لای آهنگ های مردگان است.مردگانی که حقیقتا زنده ترین زندگان بوده اند.

پ.ن:مطمئنم تا امروز اینقدر خونم به جوش نیومده بوده.میتونم آماده ی مرگ باشم.RIP.

hero?you gotta be kiddin me

اساسا وقتی به هیچ دردی نمیخوری،چرا باید زیست؟

رقت بار

بشر واقعا نیاز به ترحم و دلسوزی داره.

وقتی دائما درگیر جنگ های هر روزه ی امید و نا امیدی ا.

وقتی نمیتونه همه چیزو ول کنه و دنبال بال ش بگرده.

David Bowie

now we're here.

and I guess I know how you play this.

you come just when you feel someone needs ya,and you get into.

just for fun!

believe me,I understand how lovely it is...

to come and shatter someone into pieces.tear it limb from limb.

you fuckin hope,you wanna say what?it ain't gettin better.not even with a fuckin stupid song.

not even with being dead,like David.

oh I really miss the days I actually could hear sth like an answere to my shitty questions!

stop.just shut the fuck up.

dude,yo listen.

I still remember every sharp metal thing,like the years before,I still remember everyone,as bright as they were before.

and I've tried to persuade myself with this hell no new beginnin!

and see what I got...a pathetic psycho...just as incomplete as I was...

two things.

1.no one understands me

or

2.I understand no one,no exception.

I just know that...

I've already shouted the common pain,

as loud as I could,

and I'm crazily sad..

cuz it seems you never heard it...

never...