شبیخون دلتنگی

ما همیشه حال بد داریم. 

همیشه چیزی هست که آنقدر که باید خوب نیست. 

و ما را تا ته چاه بی روزن خود فرو میبرد... 

ای کاش سرم دو نیم میشد و تمام محتویاتش بیرون می ریخت... 

شاید حتی خودم مغزم را لِه میکردم. 

در نهایت هیچ کس "من"  نیست، هیچ کس "تو"  نیست... 

اگر کسی بزرگترین دلتنگی را تحمل کند، بعد از آن چه میشود؟ 

میمیرد؟ 

اگر یک مرده بودم،  خوابیده روی تخت... 

حالم خوش تر نبود؟...