شیخ سعدی و ارادت و دیگر هیچ

سعدیا!با کَر سخن در علم موسیقی خطاست...

گوش جان باید که معلومش کند اسرار دل...

پ.ن:به صرافت افتادم،تمامی مسجد ها خوابند.چه زمان یاری باشد و ناز ونیازی و درکی،چه زمانی این بیابان برهوت حرف از یک اشتراک فهم خواهد زد،چه زمان من واقعا خوشحال خواهم بود و کسی واقعا خواهد بود که مرا "بفهمد"،این غم های مشوش مرا که رفو خواهد کرد،ما هیچ نمیدانیم.

خدا نکند این دل خوشی دوباره آغاز یک مصیبت دیگر شود...خدا نکند...