لازانیا با سس گوجه اضافه

اصلا یادم نبود.لازانیا به سال ها پیش بر میگردد.

به چند تا پله ی سنگی و نرده های چوبی.

به نیم طبقه ی مهمانخانه...به لباس سفید.به لبخند،به نگاه...نگاه...

به چیز هایی که پرکشید.خودم،پرده ی سفید،چوب تیره ی صندلی ها.

سورمه ای و کرم روشن.

حتی از گفتن رنگ ها هم درد میکشم.

باز هم 13 شهریور بود..باز هم لازانیا.

ولی سراسر طعم غربت می داد...

غربت تمام استخوان هایم را دانه دانه خرد کرد.

بیشتر از همه قفسه ی سینه.

برای همین دیگر تاب قهوه هم ندارم.