بچش

بستنی شکلاتی،آفتاب داغ 2 بعد ازظهر،بوی کوکو سبزی خونگی،هدفون های توی گوش،پیرمرد ها و پیرزن ها با لباس های سفید...

بوی قهوه سر چهار راه که با بوی نون سنگک قاطی شده...خاک خیس خورده ی پای همین درختا که برگای سوخته از آفتابشون ریخته...

گاهی حس میکنم از اون پسرک هفت هشت ساله که پیرهنشو در آورده و به زحمت از درخت رفته بالا-که نمیدونم چی بچینه- هم مظلوم ترم..

همه ی اینا هست.هست.

ولی من نمیفهمم،از لجبازیمم کم نشده.

حواس پنجگانه م هم هنوز خوب کار میکنه.

این چشمای منه که پشت عینک آفتابی مدام میچرخه.

پ.ن:تو تصمیمای خودم میمونم به والله!